Door Marietta Bertleff
Voor mensen die door pijnklachten arbeidsongeschiktheid zijn of voor mensen die door de pijn niet kunnen slapen is een aantal maanden wachten behoorlijk lang. Het leidt tot onnodig ziekteverzuim, gebruik van pijnstillers en andere ongemakken. Ik kon het ze dan ook niet goed uitleggen.
Stilzwijgend geaccepteerd
Het plafond is iets waar volgens mij veel zorginstellingen jaarlijks tegen aan lopen, maar waar we in de pers weinig over horen. Op één of andere manier wordt het stilzwijgend geaccepteerd. Sterker nog, al enkele jaren achter elkaar is mij door de verzekeraars gevraagd om dit vooral niet met de patiënt te bespreken. Dit zou de zorgverzekeraar richting de patiënt in een niet positief daglicht kunnen zetten. Je zit dus in een moreel dilemma, want als zorginstelling zit je meestal nog midden in de contractonderhandelingen voor het komend jaar.
Onderdeel van Zinnige Zorg
Wie vrije artsenkeuze wil, betaalt gemiddeld 15 euro per maand extra. Echter, als de arts die je uitgezocht hebt bij een instelling werkt waar het plafond bereikt is, kun je daar dus niet terecht. Ik heb hierover dit jaar contact gezocht met de betreffende zorgverzekeraars, omdat hier wekelijks drie tot vijf van mijn patiënten tegenaan liepen. Het antwoord was dat dat nu eenmaal onderdeel was van het leveren van Zinnige Zorg.
Nu ben ik absoluut voorstander van het leveren van Zinnige Zorg. Ik denk eigenlijk dat er weinig zorgverleners zijn die graag onzinnige zorg leveren. In mijn geval is dat juist de motivatie geweest om mij volledig toe te leggen op de hand-en polschirurgie. Superspecialisatie leidt denk ik tot het sneller en beter kunnen stellen van een diagnose en het maken van een behandelplan.
Hiervoor is vaak minder diagnostiek nodig en ook uit onderzoeken blijkt dat in het geval van superspecialisatie het aantal complicaties lager zijn en de uitkomsten van behandelingen vaak beter. De bouwsteen dus van Zinnige Zorg.
Hardnekkig vooroordeel
Echter, de zorgverzekeraar denkt daar anders over. Die blijft persisteren in de opvatting dat wij specialisten letterlijk alleen voor eigen parochie spreken en met andere woorden alleen maar meer omzet willen draaien.
Dit hardnekkige vooroordeel blijft maar bestaan. Misschien kan iemand mij uitleggen hoe wij als artsen hiermee weg zouden komen. Als wij allemaal mensen onnodig gaan behandelen, zouden we theoretisch allemaal ontevreden mensen moeten hebben. Want het succespercentage van een onnodige behandeling zal niet erg hoog zijn.
Kostenplaatje
Natuurlijk is het probleem voor de zorgverzekeraar begrijpelijk. De kosten van de zorg moeten omlaag en we hebben met zijn alleen nog steeds geen zicht op de kwaliteit van de zorg die we leveren. Het ontbreekt aan consensus over hoe we dit het beste kunnen meten. Zolang we dus Zinnige zorg alleen maar afmeten aan het kostenplaatje, hebben we het dan echt over Zinnige Zorg?
Mag de patiënt hier de dupe van zijn? Mogen we hem extra geld vragen voor een product waarvan de zorgverzekeraar niet kan garanderen dat het geleverd kan worden? En heeft de patiënt dan sowieso niet het recht om dit uitgelegd te krijgen? Daarnaast is shared decision making een belangrijk aandachtspunt in de zorg. Echter, doen we dan alleen aan shared decision making zolang het zorgplafond dat toelaat?
Sociaal contract
Maar de meest belangrijke vraag die mij bezighoudt is of het recht op het mogen kiezen van een arts of ziekenhuis waar je vertrouwen in hebt niet gewoon onderdeel is van ons ‘sociaal contract’, waar iedereen in aanmerking voor zou moeten kunnen komen.
Marietta Bertleff werkt als hand- en polschirurg bij Cosmed Hand en Pols Expertise kliniek en als Managing Consultant voor P5COM. Daarnaast is ze medisch adviseur bij Medirisk en de VvAA.
