Frederik, een kennis van me, gaat in 2020 naar de huisarts met klachten over zijn buik en darmen. Vanwege corona wordt hij maar niet doorgestuurd. Hij is supergezond, eet gezond en sport drie keer per week. Er gaan geen alarmlichten branden. Een paar maanden na het eerste huisartsbezoek is daar dan toch de diagnose: uitgezaaide darmkanker met geen hoop op herstel. Een mokerslag voor het gezin, familie en vrienden. En bijna onmenselijk om dit mee te maken in een tijd waarin ze niemand een knuffel mogen geven, of eens uit mogen huilen in de arm van een vriend.
Veel pijn
Door de late diagnose verzwakt Frederik snel en heeft hij erg veel pijn. Een operatie volgt waarin een stoma wordt aangelegd. Dat gaat niet van een leien dakje, en Frederik verzwakt nog meer en loopt daarnaast een ernstig trombosebeen op.
De dag na kerst gaat de eerste chemo erin. Het is erop of eronder. Wonder boven wonder begint Frederik wat op te knappen van de chemo. De pijn komt onder controle en de kanker lijkt te reageren op de chemo. Vanaf kuur drie, ergens in het tweede deel van januari, kan hij na een poliklinisch infuus met een infuus naar huis.
Overleven
Ondertussen is het bij hem thuis overleven. De vier kinderen, die op de middelbare school zitten, hebben dan thuisonderwijs. Ze zien behalve de opa’s en oma’s nauwelijks iemand, terwijl ook bij hen de behoefte groot is om dit verdriet te delen. De angst voor coronabesmetting stijgt. Maar de vaccinatie komt eraan. De oncoloog en de huisarts zijn het erover eens dat het hele gezin ingeënt moet worden om een beschermende ring te vormen.
Zwabberbeleid
Op de RIVM site wordt verkondigd dat risicogroepen zoals kankerpatiënten eind februari, begin maart aan de beurt zullen zijn. Op dat moment is nog niet duidelijk hoe het zwabberbeleid rondom de schaarse vaccins zich zal ontwikkelen.
Als Frederik en zijn vrouw eind februari in de krant lezen dat de vaccinatie wederom wordt uitgesteld, zijn ze er even helemaal klaar mee. Al bijna twee maanden hebben ze geduld opgebracht voor een prik. Maar kankerpatiënten met verminderde afweer behoren plotseling niet meer tot de hoogrisico-groep. Terwijl er al gezonde zestigers gevaccineerd worden, en veertig plus BMI’ers aan de beurt zijn. Frederik moet wachten tot zijn eigen gezonde leeftijdscategorie aan de beurt is. Ergens rond mei. Er is geen voorrang meer voor een grote groep mensen met een zwakke gezondheid.
Een besmetting in het huishouden betekent quarantaine, ook voor Frederik. Quarantaine betekent geen chemo. Geen chemo betekent een sneller einde voor Frederik. En dan hebben we het nog niet gehad over als Frederik zelf corona krijgt.
Lobbyen
Ze slaan als gekken aan het lobbyen. De eigen huisartsenpraktijk wil met de restvaccins alleen maar gezonde zestigers vaccineren. Restjes bij de GGD lijken volgens een bananenrepublieksysteem verdeeld te worden, daar hebben ze geen hoop meer op.
Elders in het land is er een huisarts die met een vaccin dat over is Frederik wil vaccineren. Ze vindt de situatie schrijnend genoeg om voor hem in de bres te springen. De verlossing voor een deel van deze stress is in ieder geval nabij. De afspraak staat gepland op een tijdstip dat goed samenvalt met de chemokuren. Vol verwachting worden Frederik en zijn gezin wakker op de dag van de inenting. En dan lezen ze dat de vaccinatie met Astra Zenica opgeschort wordt.
Op een leven wat misschien nog maar maanden of hooguit een paar jaar duurt is elke dag belangrijk. Maar het voelt of het gezin gevangen gehouden wordt in die schaarse tijd die ze samen nog hebben. Het hele gezin snakt naar een beetje menselijkheid in deze zware periode. Hugo de Jonge en de zijnen roepen voortdurend dat ze de zwakkeren in de samenleving willen beschermen. Maar gaan ondertussen gezonde zestigers vaccineren.
Zorghelden
Ik ben blij dat er nog huisartsen zijn die buiten de lijntjes durven te kleuren. Zelfs voor mensen die niet hun eigen patiënt zijn. Zij zijn mijn zorghelden. Samen met natuurlijk al die mensen die hun stinkende best doen de menselijke maat met hand en tand te verdedigen.
De huisartsen en medisch specialisten zijn naar mijn mening teveel gebonden aan opgelegde protocollen en kunnen niet meer de gepersonaliseerde zorg leveren die zo broodnodig is. Medische interventies lijken af te hangen van beleidsmakers en lobbygroepen die niet primair oog hebben voor het welzijn van de patiënt. Waarom krijgt niet elke huisarts de mogelijkheid naar eigen inzicht zijn meest schrijnende patiënten een vaccinatie te geven?
